اما چستر بارنارد، نظریهپرداز برجسته مدیریت، دیدگاهی متفاوت ارائه میدهد.
او معتقد است که:
«مدیریت واقعی از پایین به بالا شکل میگیرد.»
جایی که کارمندان توانمند با نقشآفرینی فعال، مسیر حرکت سازمان را تحت تأثیر قرار میدهند.
در بسیاری از موقعیتهای عملی، این کارکنان هستند که با آگاهی از جزئیات و درک عمیق از فضای اجرا، خلاهای موجود در تصمیمگیری را پر میکنند.
آنها حتی بدون عنوان رسمی، جهتگیریهای مدیر را اصلاح یا تکمیل میکنند.
توانایی کارمند در هدایت مدیرش، نشانه ضعف نیست، بلکه بلوغ سیستمی و اعتماد متقابل است.
مدیرانی که این ظرفیت را میپذیرند، تصمیمسازی را غنیتر کرده و تیمی مشارکتجو میسازند.
سازمانهایی که فقط مدیریت یکسویه دارند، بخشی از توان خود را از دست میدهند.
آینده از آنِ سازمانهاییست که میشنوند، مشارکت میطلبند و مدیریت را به گفتوگویی دوطرفه تبدیل میکنند.